نگاهش از روی ترک دیوار، سُر خورد روی ردیف کم تعداد مورچه هایی که از گوشه ی دیوار می گذشتند و از دیوار بالا می آمدند و درون ترک دیوار پنهان می شدند. مسیرشان را دنبال کرد. رد نگاهش به تنور که رسید، ایستاد. بلند شد و به طرف تنور رفت. دَرَش را برداشت. جز کمی هیزم سوخته و خاکستر، چیزی در تنور نبود. حارث با تعجّب به مورچه ای نگاه کرد که ذره ای نان نیم سوخته ای را به دهان گرفته بود و با زحمت، خودش را از دیواره ی صاف تنور سرد و خاموش بالا می کشید. درِ تنور را گذاشت و با بی حالی به اتاق برگشت. همان دَم صدای گریه ی پسرش بلند شد. حارث برخاست و چراغ را روشن کرد. آسمانِ ابری، خانه را زودتر تاریک کرده بود. نور چراغ را دستکاری کرد و چراغ را به دیوار آویخت. سپس به سوی در حیاط رفت و دستگیره ی در را به طرف خودش کشید. درِ چوبی، پر سر و صدا، روی پاشنه اش چرخید و باز شد.

حارث، پایش را که به بیرون گذاشت، دلش گرفت. صفحه ی آسمان را ابر تیره ی بزرگی پوشانده بود و خورشید در پَس ابرهای تیره، هیچ تلاشی برای نورافشانی نمی کرد. زیرلب گفت: «خورشید هم نورش را از ما دریغ کرده است.»

در را پشت سرش بست و بی هدف در کوچه به راه افتاد. نمی دانست به کجا برود. بعد از آن که کارش را از دست داد، هرجا رفته بود نتوانسته بود کاری پیدا کند. چند روزی می شد که پول هایش و هرچه در خانه داشتند، تمام شده بود. هر روز به طریقی توانسته بود کمی غذا برای زن و بچه اش تهیه کند، ولی حالا دیگر راهی به ذهنش نمی رسید. آدم هایی را می شناخت که بدون هیچ منّتی به او کمک می کردند، ولی او آدمی نبود که از آبرویش مایه بگذارد و از کسی کمک بخواهد. نمی خواست کسی بداند که محتاج شده است. در همین فکرها، نگاهش به نابینایی افتاد که کمی جلوتر روی زمین نشسته بود و دستش را به سمت مردم گرفته بود. لباس مرد، کهنه و چند جایش پاره شده بود. چند سکّه روی زمین در کنار مرد فقیر به چشم می خورد. حارث با دیدن او به وحشت افتاد. یک لحظه ایستاد و سرتاپای خودش را ورانداز کرد. خودش را به جای مرد نابینا، در حال گدایی تصوّر کرد. حس کرد چه قدر خوار و حقیر شده است. بغض گلویش را فشرد. ناخودآگاه چشمش پر از اشک شد. نگاهی به آسمان تیره کرد و گفت: «خدایا، کمکم کن!» بغضش را فرو داد و دوباره حرکت کرد. نمی دانست به کجا برود...

شب شده بود و حارث همچنان پاهای خسته اش را روی خاک های خشک زمین می کشید و جلو می رفت. چشم هایش کم کم داشتند به تاریکی عادت می کردند. با شنیدن صدای چند مرد که با هم حرف می زدند، به خود آمد. سرش را که بلند کرد، کمی جلوتر، چند نفر از خانه ای خارج شدند و درحالی که بلندبلند صحبت می کردند، از کنارش رد شدند. در تاریکیِ شب چهره ی مردها را خوب نمی دید، اما صدای شان آشنا بود. بدون این که توجّهی به آن ها بکند، چند قدم به سمت خانه ای که از آن خارج شده بود، رفت. حالا دیگر چشمش به تاریکی عادت کرده بود. آن خانه را شناخت. خانه ی امام علی(ع) بود. چند لحظه جلو در ایستاد و به شیارهای کوتاه و بلند روی در خیره شد. فکر کرد:

- بهتر از او کسی را نمی شناسم. حتماً کمکم می کند؛ امّا... شاید هم نتواند کمکی به من بکند.

با این فکر چند قدم عقب عقب رفت و به دیوار روبه روی خانه تکیه زد. به یاد خانه ی خودش افتاد و بچه اش که گرسنه بود. کلافه شده بود. لگدی به سنگ جلو پایش زد، سنگ پرتاب شد. صدای جیغ گربه ای آمد. فکر دیگری به ذهنش نرسید. با خودش گفت: «می روم داخل خانه، اگر شد می گویم.» به سمت خانه رفت و در زد.

صدایی از پشت در آمد و بعد نور ضعیفی که به بیرون تابید و حارث داخل خانه شد.

حارث روی گلیم کوچکی، کنار دیوار نشست و به دیوار تکیه کرد. امام علی(ع) چراغ را از گوشه ی دیوار برداشت و در کنار حارث روی زمین گذاشت. حارث توانست در نور چراغ، چهره ی امام را بهتر ببیند که به او نگاه می کردند. امام علی(ع) حالش را پرسیدند و بعد حارث مدتی با امام حرف زد و بعد یک لحظه فکر کرد که برای چه کاری آمده بود...

غم به چهره اش دوید. نگاهش را از امام دزدید و به شعله های آبی رنگ چراغ خیره شد و سکوت کرد. پس از لحظه ای نگاهش را به امام دوخت و آرام گفت: «خواهشی دارم!»

امام علی(ع) پرسیدند: «من را برای بیان خواهشت شایسته می دانی؟» حارث گفت: «شایسته تر از شما کسی را نمی شناسم.» امام علی(ع) چراغ را جلو کشید و آن را خاموش کرد. حارث در نور ضعیفی که از اتاق مجاور می آمد، به زحمت چهره ی امام را می دید. خوش حال شد. حتماً امام هم چهره ی او را به خوبی نمی دید و او راحت تر می توانست حرفش را بزند. امام علی(ع) برخاستند و نزدیک حارث نشستند. حارث می توانست صدای نفس های امام را بشنود. احساس کرد دستی روی زانوهایش قرار دارد. امام علی(ع) فرمود: «می دانی چرا چراغ را خاموش کردم؟»

حارث نگاه پرسش گرش را به چهره ی ناپیدای امام دوخت:

- تا بدون ملاحظه و شرمندگی هرچه در دل داری بگویی و من خواری احتیاج را در چهره ی تو نبینم. حالا هر نیازی داری، بگو. من از رسول خدا(ص) شنیدم که فرمود: «حوائج مردم در دل دیگری یک امانت الهی است.»

حارث نفس عمیقی کشید و به چهره ی مهربان امام نگاه کرد...

چند لحظه بعد حارث از خانه ی امام خارج شد. نسیم ملایمی از کوچه پس کوچه های شهر می گذشت و بوی نمِ خاک را به همه جا می رساند. قطره ی آبی روی پیشانی اش افتاد. نگاهی به آسمان تیره کرد. باران کم کم شروع به باریدن کرد. چهره اش داشت بوسه باران می شد و او لبخند زد.