ای فرزند احمد! آیا بالاخره راهی به سوی تو هست؟ آیا دیدار تو ممکن است؟ آیا زیارت تو میسر است؟ آیا ملاقات تو شدنی است؟ آیا راهی به رؤیت تو می‏انجامد؟

آیا این گذران روزهای ما، یک روز به تو می‏رسد؟ آیا این مسیر عمر، جایی به تو پیوند می‏خورد؟

آیا از این همه درهای بسته، روزنی به سوی تو هست؟ آیا از این همه لحظه، یکی به حضور تو متبرک می‏شود؟

آیا تو آمدنی هستی؟ آیا روی تو دیدنی است؟ آیا جمال تو به تماشا نشستنی است؟

پس کی به چشمه سار وجود تو می‏توان رسید؟ پس کی از زلال خوشگوار حضور تو می‏توان نوشید؟ چه طولانی شد این عطش! چه طاقت‏سوز شد این تشنگی!

کی می‏شود صبح، ناشتای چشم‏هایمان را به نگاه تو بگشاییم؟ کی می‏شود شام، تصویر تو را به قاب خواب‏هایمان ببریم؟ کی می‏شود شب و روزمان در فضای ظهور تو بگذرد؟

کی می‏شود عطر ظهور تو در شامه وجود بپیچد؟

کی می‏شود صدای گام‏های آمدنت در گوش هستی طنین بیندازد؟

کی می‏شود چشم در چشم هم اندازیم و تو را به معاینه دیدار کنیم؟

کی می‏شود پرچم پیروزی‏ات را بر بام هستی بنشانی؟

کی می‏شود آن روز، که ما تو را در میان خویش بگیریم و تو به عینه امامت کنی، زمین را از عدل و داد پر گردانی، دشمنانت را به خاک سیاه عقوبت‏بنشانی و ریشه حق ستیزان و مستکبران و گردنکشان و ستمگران را بسوزانی . و ما بگوییم: الحمدلله رب العالمین .