اینکه حضرت فاطمه، بانوى بانوان جهان و سرور عالم به شمار آمده است، حکایت از فضائل بى شمار و مقام والاى او دارد.
راویان، در مجموعه هاى حدیثى، احادیث فضائل ایشان را گرد آورده اند،
مؤلفان، در ترسیم شخصیت آن کوثر بى نظیر، کتاب ها نوشته اند،
ادیبان، با قلم هنرمندانه خویش، زیباترین واژه ها را در ستایش او به کار گرفته و تابلویى ماندگار از روح زیبایش ترسیم کرده اند.
شاعران، طبع خویش را در عرصه «مناقب فاطمى» آزموده و غزل هاى ماندگار و قصیده هاى استوار سروده اند.
پهنه ادب فارسى، جلوه گاه فضائل فاطمى است.
یکى چنین مى سراید:
عالم صدف است و فاطمه گوهر اوست
گیتى عرض است و این گهر جوهر اوست
در قدر و شرافتش همین بس که ز خلق
«احمد» پدر است و «مرتضى» شوهر اوست
بسیار گفته و سروده اند که «على» کفو و همتاى او بود و اگر این دو نور الهى نبودند، نه براى فاطمه، همسر و همتایى یافت مى شد، نه براى على، کفو و همسرى مناسب. این شعر اشاره به همین منقبت دارد:
این گوهر از جناب رسول اللّه
پاک است و داور است خریدارش
کفوى نداشت حضرت صدیقه
گره مى نبود حیدر کرّارش
و شاعرى دیگر همین مضمون را به این بیان سروده است:
محبوبه حق کسى بجز فاطمه نیست
گر هست کسى، بگویدم آن کس کیست؟
بعد از پدرش محمد، او را همسر
در رتبه کسى نیست، وگر هست، على است!
زیباترین گل هستى که در بوستان رسالت رویید، «فاطمه» بود.
گلى که از نفس معطر او صدها گلستان رویید.
امروز، کجاى این عالم مى توان رفت که عطر فاطمه به مشام نرسد؟
کدام دفتر و دیوان است که به نام او و بیان مناقبش آراسته نگشته است؟
کدام شاعر خوش قریحه و ادیب سخن پرداز است که با سرودن و قلم زدن درباره این «سیدة النساء»، آثار خود را جاودانه نساخته است؟
او، شایسته ترین مادر تاریخ است، و چه سزاوار که روز میلادش را «روز مادر» نامیده اند.
او با فضیلت ترین زن عالم وجود است که در نگاهش «فهرست کمالات» نهفته و در حیاتش «الگوى ایمان» براى همگان است و چه بجا که زادروزش را «روز زن» دانسته اند.
عبادتش، جلوه بندگى در پیشگاه معبود است،
حجابش، اسوه حیا و شرم است.
انفاقش، نمونه ایثار خالصانه در راه خداست،
صبرش، سرمشق تحمل و بردبارى است،
قناعتش، درس آموز ساده زیستى است،
ادبش، آموزنده حسن سلوک با پدر و همسر و فرزندان است،
و وجودش، «حجت» الهى و تحفه خدایى و هدیه ربانى به عالم خلقت است.
باشد که در حریم نامش، آرامش بیابیم و در سایه سار شفاعتش، چترى از رحمت الهى بر سر ما گشوده شود.
در دنیا، عشق و ولاى او را در دل داریم.
باشد که در آخرت نیز، با او محشور گردیم.
منبع : تبیان
